Στην εποχή μας μιλάμε για ψυχολογία, για ψυχανάλυση, για
ψυχιατρική, για ψυχολόγους, ψυχιάτρους, ψυχοθεραπευτές. Δεν αρνούμεθα την
πρόοδο της επιστήμης ούτε την ικανότητα των ειδικών στους τομείς αυτούς της
Ιατρικής. Ο κάθε όρος όμως είναι που έχει ως πρώτο συνθετικό τη λέξη ψυχή,
ευσταθεί ? Τι είναι ψυχή ?
Είναι το αθάνατο που λένε οι θρησκείες, έστω και
πεπλανημένα, ορθώς δε ξ αποκεκαλυμμένη αληθινή Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη ή
είναι αυτό που εννοούν οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι, που αρκετοί από αυτούς
δεν πιστεύουν στον Θεό, ούτε στην αθανασία αυτού που αποκαλούμε ψυχή? Αλλά
ακόνη και αν είναι πιστοί, μπορούν να μιλούν για ψυχή και να την εξετάζουν και
να την θεραπεύουν ως ιατροί και μάλιστα ως ειδικοί επί της ψυχής?.
Στον καιρό μας έχουμε και Ιερείς ψυχολόγους, διερωτώμαι ένας
κληρικός που έχει πτυχίο ψυχιάτρου αποδέχεται τον όρο ψυχή όπως τον σπούδασε ως
ιατρός ή τον αποδέχεται όπως τον αποκαλύπτει ο Χριστός και τον διδάσκει η
Εκκλησία? Κάποιοι στέκονται απέναντι στους πνευματικούς τους οποίους θεωρού
επιεικώς ελλιπείς, αφού στερούνται των επιστημονικών ψυχολογικών, ψυχιατρικών
ψυχοθεραπευτικών γνώσεων της Δύσης. Ταπεινά φρονώ ότι όλοι αυτοί είναι γιατροί
αλλά όχι ψυχολόγοι, ψυχαναλυτές, ψυχοθεραπευτές. Είναι νευρολόγοι,
νευροψυχίατροι, για αυτό και χρησιμοποιούν μεθόδους και φάρμακα που πολλές
φορές δεν έχουν τα επιθυμητά αποτελέσματα. Οι γιατροί αυτοί όλοι είναι
αξιοσέβαστοι αλλά δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τον πνευματικό και τον ρόλο του
μυστηρίου της εξομολογήσεως. Υπάρχουν περιπτώσεις που ο πνευματικός διαπιστώνει
νευρολογική κατάσταση και ο ίδιος στέλνει τον εξομολογούμενο σε γιατρό.
Ο Γιατρός θεραπεύει το σώμα με κτιστά μέσα, ιατρικές
μεθόδους, φάρμακα. Ο εξομολόγος θεραπεύει την αθάνατη ψυχή με την άκτιστη Θεία
Χάρη που δρα στο Μυστήριο της εξομολογήσεως. Το έργο του εξομολόγου είναι η
θεραπεία της ψυχής από την αμαρτία και τα πάθη. Η Θεία Χάρη είναι η ‘’τα ασθενή
θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα’’
Τι ανάλυση ψυχής
μπορεί να κάνει ένας ψυχαναλυτής άπιστος και εμπαθής γεμάτος με αμαρτία και
αθεράπευτα πάθη, όταν αυτές οι αμαρτίες είναι αίτια πολλών προβλημάτων? Ποια
Ιατρεία ψυχής μπορεί να κάνει ένας ψυχολόγος ή ψυχίατρος όταν ο ίδιος δεν
πιστεύει στην ύπαρξη της αθάνατης ψυχής? στην ύπαρξη αμαρτιών και παθών? Ποια
φάρμακα μπορούν να θεραπεύσουν αυτά εκτός από την εν μετάνοια εξομολόγηση από
εξομολόγο γνώστη της πατερικής αγιοπνευματικής θεραπείας? Γιατί τα φάρμακα τα κτιστά είναι μόνο για το
σώμα ενώ για την ψυχή είναι τα φάρμακα Θεόπνευστα και γεμάτα Θεία χάρη.
Η ψυχολογική υποστήριξη που συχνά την ακούμε και που
φοριέται συχνά δεν μπορεί να θεραπεύσει, αλλά προσωρινά να ανακουφίσει. Ενώ η
Ορθόδοξη ψυχοθεραπεία (Εξομολόγηση) θα προσφέρει την βάση από την οποία θα
πιαστεί αυτός που αντιμετωπίζει το πρόβλημα. Θα του τονώσει την πίστη στο Θεό
που έχει την δύναμη να προσφέρει αληθινές και μόνιμες λύσεις, αφού ‘’πάντα
δυνατά των πιστεύοντι’’ και θα προχωρήσει στη βοήθεια για αυτογνωσία και από
εκεί στη δια της προσωπικής προσπάθειας διόρθωση του έσω ανθρώπου που τον
καθιστά δυνατό στις όποιες άλλες επερχόμενες θλίψεις.
Στον Πνευματικό επενεργεί το Άγιο Πνεύμα με τις άκτιστες
ενέργειες του και όχι τα κτιστά της κτιστής επιστήμης, για αυτό ο Πνευματικός
δεν χρίζει γνώσεων επιστημονικών βάση της ψυχολογίας. 20 αιώνες Χριστιανισμού,
η εκκλησία δεν άσκησε ψυχοθεραπεία? Σαφώς ναι και το έργο των Πνευματικών και
των Αγίων ήταν και είναι τελεσφόρο. Μια μόνο αναγκαία προϋπόθεση υπάρχει στο
θέμα της εξομολογήσεως : Ο Πνευματικός ακόμη και εάν δεν έχει δικές του
αγιοπνευματικές εμπειρίες, πρέπει να είναι πατερικός, να εξομολογεί με βάση τις
πατερικές εμπειρίες που πρέπει να γνωρίζει (συναξάρια, γεροντικά, λόγους Αγίων
Πατέρων). Ψυχοθεραπευτική εξομολόγηση δεν μπορεί να κάνει ο κληρικός που είναι
άμοιρος και άγευστος πατερικής παιδείας.
Υπάρχουν κληρικοί που λειτουργούν ως εκκοσμικευμένοι εξομολόγοι που
αποστρέφονται την πατερική ζωή και διδασκαλία όπως υπάρχουν και έγγαμοι που
είναι φιλοπατερικοί και φιλομόναχοι.
Αν ο Ιερεύς νομίζει πως μόνο η χειροτονία που τον έκανε
ιερέα και η χειροθεσία του επισκόπου που τον έκανε πνευματικό αρκεί σε αυτό
ελλοχεύει η οίηση (υπερηφάνεια) και θεωρεί την εξομολόγηση ως μια Ιεροπραξία
που τα τακτοποιεί όλα μια ευχή. Εάν ο εξομολόγος είναι απλά εξομολόγος, αλλά
έχει άγνοια της πατερικής εμπειρίας είναι εκκοσμικευμένος, περιφρονητής της
διαχρονικής αγιοπνευματικής εμπειρίας, αδιάφορος και επαγγελματίας τότε όχι
μόνο δεν θεραπεύει αλλά κάνει κακό. Πολύ
κακό διότι μπορεί να παράσχει συνειδησιακή κάλυψη και δικαιολογία στα πάθη και
στα αμαρτήματα.
Όταν οι Απόστολοι κήρυτταν μέσα σε μια εποχή ιδεολογικής
πανσπερμίας και θρησκευτικής συγχύσεως αυτά που κήρυτταν τα βεβαίωναν με
θεοσημείες ‘’του Κυρίου συνεργούντος και το λόγο βεβαιούντος δια τον
επακολουθούντων σημείων’’. Αυτή τη διδασκαλία μέσου των αιώνων οι πατέρες της εκκλησίας
μας παρέλαβαν και μας μετέδωσαν.
Αυτό πρέπει να γνωρίζει ο κληρικός ως διδασκαλία και
συνεργούσης της Θείας χάριτος, γίνεται η θεραπεία της ψυχής και πολλές φορές
και σημαντικού νοσήματος αφού ‘’από των πολλών μου αμαρτιών ασθενεί το σώμα
ασθενεί μου και η ψυχή’’ Παρέχεται ψυχοσωματική θεραπεία.
Ο π. Γεώργιος ο Μεταλληνός λέγει ότι : ‘’ Χίλιοι διαπρεπείς
επιστήμονες, ακάθαρτοι στην καρδιά τους από τα πάθη δεν μπορούν να δουν ή να
δώσουν αυτό που μέσα στο φώς της Θείας Χάριτος μπορεί να διαγνώσει και να προσφέρει ο πνευματικός’’.
Αδελφοί μου ευλογημένοι ας έρθουμε όλοι μας συνειδητά
απέναντι στο Θεό και δια μέσω του πνευματικού ας λάβουμε Θεία Χάρη, ώστε οι
πληγές των αμαρτιών να γιατρευτούν.
Εξομολόγηση =
Άδειασμα = κάθαρση= λουλούδια στην ψυχούλα μας.
Ελάτε στον Χριστό κοντά ενεργά καθαρίζοντας τα διαμερίσματα
της ψυχής ώστε να μπορεί ο Χριστός να μπαίνει και να αναπαύεται μέσα σε αυτά.
Σας καλώ με πολύ αγάπη Ιησού Χριστού πρόσκληση για κάθαρση,
πρόσκληση για ευπρεπισμό ψυχής, μην το προσπερνάτε είναι χρέος και καθήκον μας
η Εξομολόγηση.
Μετά τιμής και εν Χριστώ Αγάπης
π. Χρήστος Δημητρόπουλος
