Κυριακή του Ασώτου και το μικρό Αρχονταρίκι του Ναού
ασφυκτικά γεμάτο. Το κρύο κάνει τα σώματα να μαζεύονται όσο γίνεται περισσότερο
για να εξοικονομηθεί όσο γίνεται μεγαλύτερη ενέργεια. Η συζήτηση με αφορμή την
σημερινή παραβολή ξεδιπλώνεται και πολύ γρήγορα επεκτείνεται σε άλλα θέματα
πνευματικά και καυτά σαν το αναμμένο κάρβουνο. Οι καρδιές όσων συμμετέχουν
αρχίζουν να ζεσταίνονται στέλνοντας ζεστό αίμα στα ακροδάχτυλα. Τώρα όλοι
ακούνε με προσοχή τις αφοπλιστικές απαντήσεις του πνευματικού μας πατέρα και τα
ερωτήματα γίνονται σιωπή και οι απαντήσεις γίνονται φάρμακο. Έξω ο αέρας
σφυρίζει καθώς περνάει ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων θυμίζοντας σ’ όλους πως ο
χειμώνας είναι ακόμα εδώ. Δυνατός και σκληρός, αδίστακτος και ανελέητος
προσπαθεί να επιβληθεί στη φύση και στους ανθρώπους.
Όμως ετούτο το κρύο δεν είναι συνηθισμένο. Δεν έχει κάτι από την σκοτεινιά του
καταχείμωνου. Μέσα του υπάρχει μια γλύκα αλλιώτικη που προέρχεται από τη
δροσερή ανάσα της Άνοιξης. Εκείνης της Άνοιξης που έρχεται καλπάζοντας πίσω από
τα αιώνια βουνά και έχει μέσα της την Αγία Σαρακοστή και την Θεία Ανάσταση του
Θεανθρώπου. Το νιώθουν όλοι, αυτό είναι το τελευταίο μεγάλο κρύο πριν ο Μάρτης
με τον ξανθό Απρίλη απλώσουν τα χέρια τους πάνω στην πλάση. Αυτός ο Απρίλης που
μαζί με την Ανάσταση του Κυρίου θα φέρει για άλλη μια φορά την μεγάλη και πολυπόθητη
«Ελπίδα».
Όλοι ακούμε σιωπηλοί τις απαντήσεις στα ερωτήματα, κοιτούμε το γαλήνιο πρόσωπο του
Χριστού και γεμίζουμε γαλήνη την καρδιά μας. Έξω ο αέρας σφυρίζει καθώς περνάει
ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων, θυμίζοντας σε όλους μας πως ο χειμώνας είναι
ακόμα εδώ. Εκεί όμως στο πίσω μέρος των ματιών, από εκεί που έρχεται το καυτό
δάκρυ της ταπείνωσης, καλά κρυμμένο, είναι ένα συναίσθημα πολύ δυνατό, πως η
Άνοιξη δεν θα αργήσει να έρθει. Η Άνοιξη θα είναι σύντομα εδώ. Θα είμαστε
έτοιμοι λοιπόν, θα την περιμένουμε κι εμείς όρθιοι και σιωπηλοί, κρατώντας ο ένας
τα χέρια του άλλου.
(Στρουθίον μονάζον επί δώματος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου